Gönül Terazisi

Serden geçilir de yardan geçilmez,
İnsanı kâmil olmayı bilmiyor gönül.
Ölüler toprağa girer, sevdalar bitmez,
Yazılan günahı kul silmiyor gönül.

Kış dereden, yaz gözeden su içilmez,
Kalp fesada uğrarsa, dilde çekilmez.
Yapılan iyilikler burada ölçülmez,
Kantar mı bozuk, tartmıyor gönül.

Ölmeden ölürsün, kefen biçilmez,
İnciten diken olsa, hayat çekilmez.
Sağlam yapılan iple dikiş sökülmez,
Düğme deliğinden iğne geçmiyor gönül.

İnsanı hayattan alıp koparan,
Canlı cenaze yapıp yere kapatan,
Şer limanına gemi bağlayan,
Gaflet atına binmiş, kaçıyor gönül.

Yol yakınken dönmek gerek aslında,
Bir ömür tükenir gaflet faslında.
Kalpte nur ararken küfür haslında,
Yanlışa sevdalanıp göçüyor gönül.

Nice söz söylersin, içi boş olur,
Aşksız yüreklerde sevda taş olur.
Gönül terazisi hep yamuk olur,
Doğruyu yanlıştan seçmiyor gönül.

Nefsin elinde oyuncak olmuşsun,
Dünya saray sanıp içine düşmüşsün.
Kalpten silinince aşkı, ölmüşsün,
Mezar taşını bile seçmiyor gönül.

Her sözde hikmet var, duyan kim ise,
Aynaya bakmıyor, suç hep nefise.
Kalbinde bir sevda yoksa kim ise,
Sürgün yemiş gibi, kaçıyor gönül.

Göz görmez olunca perde iniyor,
Hak ile bâtılı ayıramıyor.
Vicdan susunca kul da yanılıyor,
Ne söylesen boş, duymuyor gönül.

yusuf şeker