BİR AVUÇ KIZIL ATEŞ


Mandallara astım;
Yıllanmış umutlarımı,
Güneşmi kavurmuş,
Bir avuç, kızıl ateşmi. ?

Hiç bilemedim ki. .!

Rüzgarmı savurdu. ?
Kuşlarmı, kartallarmı kaptı.

Acaba;
Kargalarmı, gagaladı’da,
Mandaldan düştüler.

İlk baharda;
Leylekler mi, torbaladı. ?

Doğrusu, hiç bilmiyorum...!

Öylesine;
Aval, aval düşünüyorum.

Bazen ;
İçimden geçenlere, inanıyorum.

Düşünüyorum da..!

Kavrulmuş umutlarımın;
Kokusunu kim almışsa,
Umutlarım, onun
Yüreğinde saklıdır.

Yağmurda ıslanmış gibi;
Göz yaşımda süzülürken,
Kim, gökkuşağını görmüşse
Umutlarım, onunla ağlıyordur.

Ardı; ardına sıraladığım,
Duyanın, duymayana anlattığı
Kim, umut dolu rüyamı gördüyse,
Uykularım onunla sabahlamıştır.

Mektuplara sığmayan;
Kuş kanatlarının, taşıyamadığı
Kim, hatıra defteri yazdıyasa,
Umutlarım, onunla yıllanmıştır.

Ne yalan söyleyeyim;
İçimden böyle geçiyor,
Böyle, düşünüyorum...

Nerede olduğu bilinmeyen,
Umutlarımı arıyorum.

Enson;
Ahşap evin, çatı katında
Hatıralarımı, yazmıştım.

Yıllanmış umutlarımı;
Ahşap evin balkonunda,
Mandallara asmıştım.

Sahipsiz;
Islak gülüşlerimizi,
Güneşmi kavurdu.

Yoksa..?
Dudaklarma dokunan,
Bir avuç, kızıl ateş mi yaktı ?

Ahşap ev gibi;
İçim, yangın yeri.

Kim;
Umutla, aşk için ağlıyorsa,
Umutlarım, ona aşk olsun.

Yıllanmış umutlarım;
Yansada, kavrulsada
İçimden, böyle geçiyor.

Ahşap evi yakan;
Gözlerimde tüten,
Bir avuç, kızıl ateş olsada.

Artık, üzülmeyeceğim...!



Bilent Atalay
20"06"2020
Bursa