A demeyi doktorum öðretti bana,
geri kalan her þeyi siz öðretmenim...
bu geri kalan her þeyin içinde,
neler var neler...
güzel yazýlar,
mutlu tablolar,
ileri teknolojiler...
büyük adam olmam vardý,
büyük düþünmem gayenizde...
þiir yazýyorsam,
ekmek yiyorsam sizin sayenizde...
altmýþ ikiden yaptýðým tavþanlarým geliyor aklýma,
resim defterimdeki bacasý yaz kýþ tüten evlerim...
haftalýk tahta nöbetlerim mesela,
yýllýk ödevlerim...
biliyor musunuz öðretmenim,
ev ödevlerimi hiç aksatmýyorum?..
evimin kirasýný her ay yatýrýyorum,
eve her akþam ekmek götürüyorum...
büyüdükçe,
size benziyorum öðretmenim...
gençlere iþ diyorum,
çocuklara kitap diyorum...
de-leri da-larý ayrý yazýyorum,
büyüklerime SÝZ diye hitap ediyorum...
iþçi olarak bazý problemler yaþasam da,
son zamanlar yaþýmý problem etsem de,
A þehrinden B þehrine hiç varamasam da...
bir imza yetkim var sonuçta,
bir isimlik duruyor masamda...
size eskisi gibi,
caným benim demezsem,
darýlmazsýnýz deðil mi?..
bu aralar,
canýmýn pek bir önemi yok da...
tamam tamam,
kýzmayýn öðretmenim!..
aðzým,
fermuar,
nokta...
isterseniz tahtayý sileyim yine,
isterseniz çöpü dökeyim...
üzerimde hakkýnýz çok öðretmenim,
verin elinizi öpeyim!..