Akşam iniyor yine terk edilmiş halim,
Penceredeki ışığın buğulu manzarası,
Ay gibi yansıyan yüzün aklıma gelirken,
Aydınlık yine doğmaz, karanlık sırası....

Gecenin geç saatinde her şey susar,
Maziyi yâda daldığım an, tüten içte,
Kapalı pencerelere, uyuklayan perde,
Genzime dolar kokun bu sensin işte...

Mutludur normal olanlar, bana göre,
Yok eden, hazin aşkla tanışmamışlar,
Düşümün ana hatları, iki göz, iki çeşme,
Sonlanamayan yalnızlığa alışmamışlar...

Gecenin uykusunda çökmese yalnızlık,
Ben artık anladım, hayatın iki yüzü var,
Mutluluksa, bıçağın ağzı üstünde yürür,
Öteki, kendimle konuştuğum boş duvar...

Gitmek, çoğu zaman, hiç gitmemektir,
İşte, şuramda kıvrılır kalır, özleten sesin,
Akıp gidiyor sensiz, bom boş günlerim,
Bu mudur paylaşmak hayatı, neredesin...

İşte böyle anlaşılma sız biz birbirimize,
Aşkını gördüm ben, tam kaos, bilmece,
Özlem dolu, terk edilmiş yüreğin içinde,
Ettiğin onca zulümle, sen kal her gece!..

Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)