sensizlik şimdi çok yorgun
an be an taşıyorum yanımda
her soluğumda bir kayayı daha ekliyorum sırtına

daha fazla yanmasın diye karşı kıyılar
sensizliği yastık altlarına saklamaya çalışıyorum
ya anasına bağımlı çocuklar gibi eteğime yapışıyor
ya da ben asılıyorum yakasına tüm günahların acısıyla

zincir uzuyor
yine sabah oluyor
yine gece
unutup sakinliği gökte cingar kopuyor
zaman da çağa ayak uydurmuş
adeta uçuyor
gel gör ki
acısı kıvamında sensizlik
bir türlü yerini terk etmiyor

ve yılmadan umut tohumları ekiyorum kıyıya köşeye
belkilerle yaşlarımı tuzundan arındırıp
sabırla suluyorum umutlarımı

en çok da
hayallerimin başı dik
öyle ki
gözlerin sensizlikten çıkan yaralı tenimi sarmalarken
çöl susuzluğunda kalan yüreğimi vahaya çevirmek için
avuçlarımı dayayıp dudaklarına
sözlerini kana kana içer oluşuma
yeşil umutlarımdaki eflatun vuslatlar
şahitlik ediyor

umut bu ya
her gece yavaşça sıyırıyorum perdelerimi
heyhat gökyüzü yine niye zifiri
yıldızların sırtı dönük
ay bağımlı da dünyaya
ışığı halsiz ve sönük
yakıyor penceremdeki aksimi beni yok sayışları
ama ben silmedim ki yakamozları

aymazında mısın çaresizliğimin
kanımın sesi
içimin nefesi
gecenin matemi
günümün neşesi
özleme satmış yerini
sana susuzluk dilimdeyken
bir adın kaldı ellerime
ve anlatamıyorum kimselere
diyecekleri şu
"bunlar hikaye"

inanılmazımsın
gel artık dinsin sızım...

ASLI DEMİREL...