Gece yarısı olmuş;
Saat bilmem kaç?...
Zaman kavramını yitirmişim…
Üzgünüm, ağlamaklıyım…
O kadar çok düşünmekten,
Yüzünün şeklini, şemalını unutmuşum…

Karıştırıyorum her şeyle, herkesle, bütün kullarla.,
Çileden çıkmışım, özlüyorum…
Ve şu an,seni yalnız seni düşünüyorum;
Haykırıyorum “bu çileler neden?” diye…

Nereye gitsem başımı belaya sokuyorum.
Her gördüğüme şıp sevdi aşık oluyorum.
Ama hiç kimseyi senin kadar sevmem,
İstesem de sevemem…

Beni düşündüren,
Yalnızca senin hataların …
Ama bunlar da sarsmıyor…

Beni öldüren;
Seni senle hayal ederken,
O parlak kahverengi değil;
Ela karışımı gözlerin…
Bir tanem…

Ve bu doğa üstü olaya,
Bir türlü çözüm bulamıyorum…
Senin güzel permalı saçların altında yatan
O parlak zekanda,
Çare arıyor, eriyorum…

Neden mi seni özlüyorum?
Neden mi,
Yalnız seni düşünüyorum?
Esmer güzeli zarif sevgilim…

Senden ricam beni bu hastalıktan kurtarman…
Gerekse ecel sonsuzluk,
Gerekse ölürcesine taparcasına sevgi anlayış,
Kısacası her şey...

Servet Atıcı