SENİ BEKLEMEK

Sonbaharı beklemek gibiydi
seni beklemek.
Rüzgârına,
gelgitlerine hazırlanmak;
tedirgin kalmaktı
seni beklemek.
Loş yolların balkonlara hapsettiği
yalnızlığımdı seni beklemek.
Kekremsi kokan ablak sokağa doğru,
boynunu uzatmış gece lambasına rağmen.
Öylesine asi,
öylesine umarsız duran
üstü açık bir çukurun ,
huzursuzluğunu yaşamak gibiydi
seni beklemek.
Patika yollarını bilemediğin
bir dağa tırmanmanın
zorluğuydu seni beklemek.
Gecenin bilmem kaçında
gözümü hiç bilmediğin,
görmediğin bir yerde açmaktı
seni beklemek.
Vitrinlere bakmaya dalıp
babasının elini bırakmış bir çocuğun
kaybolma hissini ilk yaşadığı anlardaki
o yüksek korku gibiydi
seni beklemek.
Sertti,
kağıt kesiğinin yakıcılığı gibiydi,
boğaza düğümlenen ilk söz yumağı,
sokağa atılan bir kedinin ilk gecesi,
deprem anında
bir türlü açılmayan
kapı önündeki bekleyiş gibiydi,
seni beklemek.