yeşil gözlerime hapsettim bakışlarını
nazar değmesin diye
mavi boncuk taktım
keskin dokunuşlarının izlerine...

bir uçurumdu
gözyaşlarımın düştüğü boşluğun
çıkmazı sandığım gülüşlerin...

ben ise isyan eden dilimin
yeminli kölesiydim...

bu gece ziyaretime gelse
ilk ve son kez
bakışlarının yaralı hüznü

içimi titretse
soğuk terli bedenim
bir kat daha acısa
ve bir kez daha acıtabilse
yaralarıma kan damlatan
hissiz bedenini...

ve tutsan ellerimi
alıp götürsen
yüreğimi yüreğine de
yaşasam tutsaklığının
yırtıcı,parçalayıcı haykırışlarını
en dibine kadar yaşatsan...

zincirlesem yaralı bedenimi
en dipsiz kuyuların karanlığına
görmese gözlerin
sadece duysan
çığlık dolu yakarışlarımı...

ya da gör;
gör; nasıl bir yaratık büyüttüğünü...
belki o zaman esaretliğimi yaşatırsın
belki
kim bilir...


menekşe...