Gözler ruhun aksidir.
Gözlere sahip olan, ruhu da yakalar,
İşte o zaman, artık yalnız değildir.
Şimdi artık gerçeğin tam tersi olduğunu düşünüyordu acı acı gülümseyerek.

Açık kapının on santim ötesindeydi.
Soluk soluğaydı.
Kapının çerçevesi içindeki gölgeyi ancak seçebildi.
Kaçamak bir hareket aradı.

Odadan dışarı uzanan puslu lambaya sığıntı.
Dışarıda koruluğa kar yağıyor,
Gri gölgeler ölüm gibi uzaklaşıp kararıyordu.
Ortalığın birden sessizleştiğini fark etti.

Evin hiçbir yerinden bir ses gelmiyordu,sadece koridordaki saatin insanı uyuşturan tik takları.
Dehşetten donup kalmış bütün yüzler ona karşı gülüyordu.
Kimden kaçtığı bilmiyor.
Bilmemesi ona garip bir zevk veriyordu.

Daha ileri gitmemek için tırnaklarını avuçlarına geçirdi.
Yok yahu?
Hiç aynada suratına baktın mı ?
Ölüm saati geldi çattı paralel olarak türlü rüyalar içinde kalmıştı.

Aldırmazlık ile acıyı, heves ile umutsuzluğu karşılaştırdı.
Gizemin anahtarını neredeyse elindeydi.
Ama o elinin tersiyle itti ve kendini rüzgara bıraktı.
O zaman her şeyi baştan inceleriz.

Kar taneleri rüzgârda karmakarışık uçuşurken Fırından bayat simitdin kokusunu hissedi.

Başını avuçlarının arasına aldı.
Geçen hafta salı günü terk eden eşi son kez
Eşyalar sağdan soldan toparlamıştı,
Üzerinde sigara tablası ile televizyonun uzaktan kumandası
olan sehpa.

Üst üste konulmuş birkaç etajere yerleştirilmiş kitaplar, bir de üzerinde telefon ve lambanın bulunduğu bir komodin.
Ne bir fotoğraf,her şey yokluğun belirtisi olabilir.
Alevlerin duvarlarda salınan kızılı, karanlığı belli belirsiz dağıttı.
Kemerli bir koridordan geçerek öfkeli gürültülerin geldiği bir odaya vardı.

Sağa sola dağılmış oyuncaklar ve dağınık bir yatak.
Bu yatak küçük kızının yatağı.
O her toplardı yatağını.
Renkli neonların aydınlattığı çalışma masası.

Onlar hakkında ne kadar az şey bilirsen, o kadar iyi.
Yaşayan bir ölü oldum.
Beni terk etmeyen köpeğimizin esnemeleri eşliğinde hafif bir yemek yedim.
Daha ne kadar korkunç olabilecekti?



Öğrenip anlamak sadece bir zaman meselesiydi...

1 Haziran...