bugün içimde kaybolmuş bir şehrin acısını taşıyorum
fonda öksüz bir kızın ezgileri çalıyor
tarihe karıştırıyorum sana olan duygularımı anlayacağın
ayakkabı bağcıklarım çözülüyor yolda giderken
hep bir adım atışımda duraksatıyor hayat

kederlice içime gömülüyorum bu akşam
sesi çıkmıyor hiçbir şairin
yazmaktan geri kalıyorum artık
tembel bir öğrencinin yalvarışı gibiyim sınıfı geçmek için
attığım adımlar hep gerisin geriye yani
nefes almak zorlaşıyor artık

ölü bir kentin son bahçesini suluyorum bu gece
yalnızlığa dem vuruyor gözlerim
hayatın akışını değiştirecek planlar işlemiyor
kaderim bu benim deyip çekilmekten başka bir şey gelmiyor elimden
karanlıklara imparatorluk kuruyorum usul usul
göğün rengini siyahıyla boyuyorum kalemimin

hatırlamıyorum bu alacakaranlıkta sesimi
tonum birbirine karışıyor adeta
gözlerim daha bi yabancı bakıyor şimdi aynalara
tükeniyorum desem daha yeri değil biliyorum
ama tükenmekte üzreyim

şimdi diyorum şimdi
yazsam bunları ne çıkar
hangi vakitte çalınır sessizliğim
kaçıncı uyanışlarım bu kabuslardan
evet evet
bunları diyorum yazsam ne çıkar
başım göğe mi erecek sanki

dur bir saniye öksüz kızın ezgileri sustu
çığlıklarım başlayacak birazdan