gidişini haber duymak zulümdü
kendimi kandırdım şakadır deyip
engel olamamak susuz ölümdü
kendimi kandırdım vak‘adır deyip

ne kasırga oldum ne efil oldum
kimseye ne vekil ne kefil oldum
bu mahzun hasretle sersefil oldum
kendimi kandırdım cakadır deyip

sevgimin buharı bulut bitirdi
verdiği ıstırab cana yetirdi
gidiş haberini karga getirdi
kendimi kandırdım sakadır deyip

açamadım bunca zaman bir çığır
kendime seslendim ağla ve bağır
gafletle vurulmak o kadar ağır
kendimi kandırdım yukadır deyip

huzurdan umuddan bile kaçıldı
gömlek düğmeleri yere saçıldı
bir araya gelmez hayli açıldı
kendimi kandırdım yakadır deyip

terk etmekle nasıl bir hayal kurdun
böyle yıpratmazdı vursaydı ordun
saçlarıma sönmez ateşler vurdun
kendimi kandırdım tokadır deyip

hesabını tuttum erkenin geçin
şamarını yedim meçhulün hiçin
yalnız sana sitem etmemek için
kendimi kandırdım fakadır deyip

eleştirdi akıl verdi kimisi
olmak istemedin aşkın hâmisi
vira aldı kaçtı imdat gemisi
kendimi kandırdım takadır deyip

seni ve sevgini istedim övmek
Aydın’nın nasibi dizini dövmek
vaadimdi seni ebedî sevmek
kendimi kandırdım bekadır deyip

20. 04. 2020, Almanya