Türküler yakılırdı Anadolu’mda;
sevda üstüne türküler,
ayrılık üstüne,
özlem üstüne…

Türküler yakılırdı,
ölümler,
zulümler üstüne.
Ağıtlarla dağlanmış,
isyanlarla dağ dağ olmuş türküler…
Sevdalarla yanmış,
özlemlerle yunmuş türküler…

Ve türküler,
türkü söyleyenler,
semaha tutuşan
canlar yakıldı;
bin dokuz yüz doksan üçün
iki temmuz sıcağında,
Sivas’ında Anadolu’mun.

Ey Prometheus!
Sen ki
baş eğmemiştin koca başlı Zeus’a,
sundun diye insanlara tanrısal ateşi,
zincirlere vurulmuştun.
Kartallara yem etmiştin yüreğini,
Hani ya ışıktı senin ateşin,
Isınmaktı,
Uygarlıktı…
Öyleyse,
neyin nesiydi o Sivas’taki?


Gayrı her “iki temmuz”da
ateş yeniden yanar Sivas’ta!
Her “iki temmuz”da
yürekler Sivas’tadır!
Ve yürekler yastadır!
Senin de yaralı yüreğin
yasta mıdır Prometheus?

Ey Prometheus!
Ya o ateş
senin ateşin değildi;
ya o ateşi yandıranlar
insan değildi.

Turhan AYGÜN