Seni
gönül
ayna da görebiliyorsam,
ayrılıktan söz etmenin anlamı yok,
sen orada benim için yaşıyorsun, ben burada senin için yaşlanıyorum...
mesafelerin aşkı çoğaltığını senden öğrendim ben, sevda üzerine ne biliyorsam
sen.
Ruhlarımız birlikte yürürken keşfettik aşkın bütün girdaplarını,
Özleyince ayrılığın daha bir koyusuyla tanıştırdın beni
ayrılıklar içinde buluşmayı, uzağı yakın etmeyi öğrendim.
Ve; anladım ki insan kendi başına sürüklüyor aşkı,
Ve’ kendi ellerinde taşıyor bir kor gibi,
Bir gün aşkın ellerimizde kor keseceğini,
bıraktık mı
yanacağımızı;
taşıdıkça,
çoğalttıkça daha koyusuna ereceğimizi, sen söylemiştin.
şimdi yanan kavrulan ellerimiz değil yüreğimiz.
sana haksızlık etmeyelim,
ayrılık acısından
bende yakınıyorum,
bir bilsen olmadık işlere vuruyorum kendimi,
anlamsız avuntular icat ediyorum kendime,
ben mi gurbetteyim
sen mi sılada.?
Mevsimleri uzaktan seyreden hangimiz.?
bir
hatıra bulmak için geceleri
bekliyorum
Seni yanı başımda,her okuduğum
şiirde,
dinlediğim her şarkıda görmesem;
Gecenin sonunu getiremezdim,
boş bir çerçeve gibi anlamsız kalırdı yaşamım..
Biliyorum ki
ruhumun
yarısı sende
yaşıyor;
seninle acı cekiyor,
Seninle sınırsız düşler kuruyorum....

Şimdi sen biz/sizliğin çoğrafyasında
Aşkın kurak sevda çöllerini
adımlarken...
ben yağmura hasret bir toprak gibi
kokuna hasret yaşıyorum
bu kentte...
yeni yetme çocukların
gülüşlerinde
boğuyorum düşlerimi,
Sen sahte aşklarda sevdanı yaşarken...
ve,
elinden oyuncağı alınmış bir
çocuk
gibi
ne yapacağını bilmez bir şekilde
dolanıyorum bu sokaklarda...
Oysa ben seni seviyordum
Uzak kentlerde sevgililer ayrılırken
Bir intiharın yakasına yapışırken
aşıklar
ben hala seni seviyordum, ya sen...
ben seni senle, bir an yaşamaya niyetliyim,
seni sensiz bin ’yıl yaşamaya değil
değişiyorum gözlerime değen o gözlerini hiçbir dünya hazinesine...
ben mecnunun gözleriyle baktım
oysa
bana leyla gibi görünen o endamına
bu kimsesiz caddelerin en yanlızı
bu sarhoş mevsimlerin en aşığı
bu lanetli sevdaların çarmıha gerilen isa’sı
benmiyim
buram buram aşka,merhamete,
sevgiye
hasret aşk budalası.
Ölüme yakın yürüdüm sana
belki anlarsın,koşarsın diye bana,
Oysa koşmadın,
düpedüz kaçtın bu sevdadan..
Sahi hep kızdığında,
’aşk olsun demiştin ya,
Ben aş(ı)k oldum,
sen ayrılık...’