Umutlarım vardı benim
Çoğul türkülerim
Şiirlerim
Pamuk gibi bulutların üzerine çizdiğim hayallerim
Şimdi
Karanlıklar
Dar odalara sıkışmış bedenim
Örselenen yürekle
Varımlarımla yaşayan benim
Ah hüzün gelme
Öznesi olma çocukların

Yollar uzun
Hava bozuk
Şarkılar pek bir kederli
Nerde bir çocuk görsem
Köşe başlarında
Ağlamaklı ve sessiz
Gözyaşlarını kol yenine süren çocuklar
Siyah bir perde iner gözlerime
Yığınla çözüm bekleyen sorular
Sükutu hayaller
Ah hüzün gelme
Öznesi olma çocukların

Çelişkiler yumağı olmuş gözlerim
Çapaklanmış,ginede akıyor
Çatışmaların ortasında kalmış beynim
Damarlarım çatal çatal olmuş
Korku iliklerimde buz gibi
İsmini bilmediğim bir iklimde
Kalbimin ritmine yetişemiyorum artık
Kafamın içindeki bağırtılar
Bir tünelin içinde avazım çıktığı kadar bağırsam
Gine de suskunluğa gömülürüm
Ah hüzün gelme
Öznesi olma çocukların

Yıllar ne çabuk tükeniyor
Yorgun yüreğimde
Ben hep kışı ağarlıyorum
Birden çoçukluğum dikiliyor karşıma
Aroması tükenene kadar çiğnediğim sakızlar
Dizlerimde yaralar
Çamurdan yaptığım oyuncaklar
Tebeşirle çizdiğim resimler
Gündüzle geceyi ayırabilen minik bedenimle
Ekmek elden su gölden
Vur patlasın çal oynasın
Her şeyden habersiz
Yaramaz,mutlu çocukluğum
Keşke hiç büyümeseydim çocuk kalsaydım
Ah hüzün gelme
Öznesi olma çocukların

Belki de hiç bir şeyim bu dünyada
Zaman bir buz misali erirken
Sadece nefes almak
Zordur her muhitte yalnız kalmak
Tek başına katlanmak
Çare aramak
İçinden geçen nehrin içinde
Ya boğulmak ya da
Sudan çıkmış balık gibi kalmak
Ah hüzün gelme
Öznesi olma çocukların

Gün doğuyor doğudan
Denizler henüz yarılmadı
Dağlar yerinden oynamadı
Kainat öylece duruyor hala
Henüz çareler bir bir tükenmedi
Kader
Neyim kalmışsa sana vermeye hazırım
Ben beni unutup siz olmuşken
Ah hüzün gelme
Öznesi olma çocukların