Eşeklerle çıkardık
Sabahın ilk ışıklarıyla
Yola.
Ne güçlükler aşardık
Habibullah’ın yardımıyla.

Sabah ezanıyla uyanır
Yatsıyla dalardık uykuya
Bilmezdik öyle
Dost dediğimizi
İki pula satmayı da.

Bulduğumuz gün yer,
Bulmadığımız gün şükrederdik.
Ne girerdik strese
Ne düşerdik cinnete
Tek emelimiz vardı;
O da girmek Allah’ın cennetine.

Söyleselerdi eskiden
Yüksek binalar dikilecek
Adına apartman denilecek
İnsanlar girip de içine
Birbirini bilmeyecek.
İki kelam edip
Sürç-ü lisan etmeyecek.

Tok açın,
Zengin fakirin
Halini bilmeyecek.
Güler geçerdik be edem
Dili ne söyler de
Kulağı duymaz kelem.

Bak hele bak laf edene.
Ağlar iki gözü, iki çeşme.
“İnsanlık öldü der de”
Düşer sonra neşe içine.

Sözümüz uzun da kısa kesmeli.
Kumaşı üstüne ölçüp de giymeli.
Bir söz söylüyorsan, iki dinlemeli.
İnsan, gözünü biraz da kendine çevirmeli.

Gün akşam oldu da,
Dön, topal eşeğim köye.

Yatsı ezanı okunmak üzere.
Kapatmalı, kapıyı pencereyi.


M.Ö./2008
kahramanmaraş