Nereden başlayayım hangini anlatayım,
İyi bir dost kaybettim onun için yastayım.

Şöyle bir uzanalım elli yıl öncesine,
Trabzon vilâyetinin Çaykara ilçesine.

Dostlarım kulak versin Altuncu’nun sesine,
Son günler bir şey oldu ne yazık nefesine.

Çaykara ilçesinin Şahinkaya köyünde,
Bizler dünyaya geldik Hadi mahallesinde.

Aynı mahalledeydi memlekette evimiz,
Çok defa kesişmiştir bizim hayat çizgimiz.

Bize Altuncı derler onlara da Borzancı,
Gönül dostu kaybetmek bilsenizki ne acı.

Çok oyunlar oynadık ilkokul yollarında,
Kendimizi bulurduk ağacın dallarında.

Önce evde okuduk sonrasında baraka,
O günlerde büyükler küçüklere hep arka.

Beraber gidip geldik evlerden çok uzağa.
Destektik birbirine düşmedik hiç tuzağa.

Böylesi zamanlarda canlanır hatıralar,
Birleştirilmiş sınıf paylaşıldı sıralar.

Ortaokul günleri yine biz beraberiz,
Hadidan Çaykaraya araba yok gezeriz.

Sadece o günlerde yaylalarımız ayrı,
Çocukluk yazlarının bize olmadı hayrı.

Bindokuzüzaltmışbeş göç ettik Kırıkhan’a,
Kaderin cilvesi ki evlerimiz yan yana.

Otuzbeş yıl orada tatlı günler yaşadık,
Birgüne bir gün dostlar kötü gün yaşamadık.

Çoğu zaman oldu ki sofralar hep birleşti,
Karşılıklı sevgiler yüreklere yerleşti.

Üç yaz ise Belende aynı yerde oturduk,
Kardeşlik sevgisini yüreklere doldurduk.

Hanımlarımız bile bizden daha samimi,
Onun için verirdim zor zamanda canımı.

İyi bir komşu idi çok iyi de arkadaş,
Daha da ötesinde olmuştuk iki kardaş.

İkibin yılı geldi kader ayırdı bizi,
Şu gurbet ellerinde içimde oldu sızı.

Ondört yıl oldu dostlar ayrı idik ikimiz,
Fakat hep birlikteydi inan olsun kalbimiz.

Bu defa ebediyen ayırdı bizi kader,
Vadesi dolan ise dostlar ahrete gider.

Çok dua ediyorum Rabbim af etsin bizi,
Sevgili kardeşimin gönlümde kaldı izi.

Kaderin cilvesidir mezarlığımız aynı,
O yerini almıştır benimki meçhul gayri.

Altuncu son günlerde hayalde Kırıkhanda,
Bazı dostlar canlıdır bazıları mezarda.

22.02.2014
Muzaffer Altuncu
-Gölcük-