(Son Nefes)


daralır göğsüm hasretin kalabalık geçişleriyle
soluğum kesilir gelen acının ayak sesleriyle
tenhalaşırken anlar bir bir
sönerken ışıkları umutların
yorgun ve ıslaktır gözlerim
hüküm sürer yalnızlık çaresizliğimde

ah özlüyorum
çok özlüyorum özümü
ama ne çare
uzatsam da elimi
(sahi biz seninle hiç el ele yürümedik değil mi?)
bilirim uzağın dipsiz karanlığını
bilirim imkansızlığın bitmeyen doğurganlığını

ah kaç Ağustos geçirdi bu yürek
geriye kaç kaldığını bilmeden
ve sevmeye geç kaldı hep
üstelik sevilmeyi hiç bilmeden

şimdilerde zimmetine geçiriyor beni
Anasını satan kader
göz göre göre peşkeş çekiyor ölüme
hiç mi hiç çekinmeden

ve biliyor musun
ben şiire soyunuyorum
son nefesim olduğunu bilerek
kırık dökük harflerin geçişleri
arada birkaç virgülün boyun eğmesi nedametle
işte böyle

ah özüm
iki gözüm
can özüm Azrail’im olmuş
orağının ucunda nokta
bekliyor öylece
bekliyor sarılıp bembeyaz kefene
içindeki kimsesizler mezarlığına gömmeye

hadi vaktidir
ağla artık iki satır
ki son kez birleşsin dudaklarım isminle
ıslansın ruhumun kuraklığı
sırılsıklam düşsün toprağa tenim
biliyorsun
ben seni ölümüne değil
ölümsüz…….!!!


10/Temmuz/2008

Avşa/Temmuz Günlüğüm