STANBUL’DA SABAH OLURKEN

Coşkularla martı çığlıkları uyandırır beni
Bir sahil şeridinde pembeleşir ıslak öpüşler
Aşkı, sevgiyi unutmuş motor sesleri arasında
Kimi deniz otobüsüne yetişen acemi aşıklar
Bakırköy iskelesi kalabalığında görürüm seni.
Marmara sularında oynaşır solmayan gülüşler...

Uyandı uyanacak sokağın yaşamsal nefesi
Yalnızlığı dokuyan, apartman duvarları sükun
Kız Kulesi’den geçmişe uzanan aşk efsanesi
Umut sepetleri omzumu keserken argın argın
Bir yüz gülümsüyor, ışıltısında Boğaz’ın sesi
Emirgân Korusunda renkten renge salınışlar...

İstanbul’da sabah olurken, elimde bir büyülü fırça
Boyarım bir baştan başa erguvani menevişlerle
En solgun semt şimdi baharın ateşli kucağında
Ve özgürlüğün sesinde insan manzaraları ışık ışık
Yeşili tükenmemiş, kıyıma uğramamış bir İstanbul
Dostluğun alıcı kuşları uçar gökyüzünde fellik fellik..

Sabah olacak diyorum da İstanbul’da ürkerek
Dünü taşıyan dertler, tasalar, çöreklenmiş içre
Bin bir aymazlık, görmeyen göz, duymayan kulak
En iyiye , en güzele en sevdalıya delice tutunmak
Uyanmak demokrasiye güneş öpüşleriyle haziranda
İstanbul’u değil, tüm Türkiye’yi Cumhuriyet’i boyamak...

Gülşen Şenderin