dışımıza dökülen tuzlu bir denizdir ölüm
çoğu kez batık bir gemi
insanda esen rüzgâra yeminli
başlangıcın sonu da olsa
boşalır insanın çöp tenekesi
oturup ayıklasam
dağlar dayanmaz çaputa sarınmışlığıma!

yüzüme çizdiğim gülücüğün
yüreğime yürüyen
yağmurun agoni hali
bu yüzden
bazıları yürekte sevdayken ölür!

ilk kaybolan görmedir
unutacağımız ilk suret hangisi
dökülen son gözyaşı
ölüm anında ağlama hissi mi
hangi yanağa sürçerek

bir sevebilsek
aşk görme ile işitme arası
bir kalp nakli bağışla kendine
nefes alırsan
yüreğinin aynası buğulanır

belki uzun yaşarsın, belki ölüm haklı çıkar
hangisine nişan alsan
kendini vurursun!

ölüm her zaman kuş sesi kadar şaşırtıcı
bir çok kere yitirdim sese dönüşen kelimeleri
ellerim yanaklarımda durunca
anladım boşluğu
çoğaltın yansımaları kefil değilim suretlere
bakacak olsam darılır aynalar

bırak kırılan kalp sende kalsın
eksik parçalarıyla buluştur kendini

ölüm bir fabrika kadar gürültülü
bir yanı bereket
bir yanı kudurgan sancı
bulutun yağmuruna bakması gibi

bir hayat bir ölümü yaşar
iyileştir kalbini
getiremezsin geçen günleri geri
her rükû kendine eğilir!