Hissizliğin sürüklediği tenhadayım
Gözlerime ilişip dursa da insanoğlu
Yüreğimi saran bir kimsesizlik içindeyim
Bu yüzden Anlatılanı dinliyorum kaç zamandır

Aşıkların o kalabalıklar içindeki yalnızlığı
Satırlara düştükçe bugünlere ulaştı
Oysa hepsi mutsuz birer aşıktı
İşin garibi hayat onları öldükten sonra kahraman yaptı

Gözyaşı içinde geçen bir yaşamın ardından
İnsanoğlunun tuttuğu bu alkış ve o acıya özlem
İnsan ölmeden yüreğine mezar mı aramalı
Bilmezler mi aşk denilen istemez kavuşmayı

Bu yüzden belki sevdim geldiğim tenhayı
Mutluluğu arardım artık aradığımdan kaçıyorum
Aşk denilenin mutluluk vaadi neydi ki
Kavuşmak dahi aşk için mahşer günü değil mi

Leyla ile mecnun Ferhat ile şirin
Onlar aşktı lakin kavuşmak mahşere kaldı
Anlamıyorum ve anlamakta istemiyorum
Acı çekmekten ve gözyaşı dökmekten çok yoruldum

Uykuyu unuttuğum o yıllar
O yokken onunla yaptığım konuşmalar
O yanımdayken istemsiz susmalar
Aşk işte düşlerinin aksine olur oyunu


Ki aşk denilenin en acısı tek taraflı olanı
Yani mahşer dahi yazmaz kavuşmayı
Çünkü o kurduğu yuvasından varacak
Sen ise yalnız gidip yalnız kalacaksın

Aşk işte yazdıysa bahtına yalnızlığı
O sendeki gönül alevinin rüzgarı olacak
Gelip gittikçe yanıp duracaksın
Ve son gidişi yüreğini kül içinde
Varlığını bir tenhada bırakarak olacak