Gecenin suçu derdim
Değilmiş
Suç bende
Değmeyen kederlerim var
Her gece allayıp pullayıp
İçimde kundağa sarıp
Büyüttüğüm
Ağlayan
Açıktım diyen
Bebeklerim var
Ben büyüttükçe gece yetmedi
Güne de sarktı
Mutsuzluğu
Pişmanlığı
Suskunluğu
Baktım olmuyor
Deş dedim
Kıyamadığın yere göğe
Sığdıramadığın
Bebekten sevdamı
Kundağını pılısını pırtısını
En çok da bana bakarmış
Gibi çekmecelerce karesini
Dök dedim
Yatağımın üzerine boşalttım
Yirmi sene
Dök dök bitmedi
İlk zıbını
İlk tokası
İlk kaşığı
İlk resim
Hepsiyle vedalaşır gibi
Göz sürdüm
Kulak verdim
Anılarda durur mu
Onlarda iç çekip
Veryansın ettiler
Sonra içimde bir savaş başlar
Ben taraf olamam
Tarafsızda kalamam
Kaybederim
Kaybederim
İç sesim Durur mu
Öldür dedi
Büyük harflerle
Öldür
Bir ellerime
Bir içime
Baktım
Yapamam dedim
Unut dedi
Kalk silkelen ve unut
Yarın
Umuda
Sevdaya
Yelken aç
İç de bir mavi
Yeri göğü inleten
Elbette dalgalar çarpacak
Sen düşeceksin
Ama ölmeyeceksin
Kalk ve devam et
Kalk
Bu rüyamın son sesiydi
Kulaklarımda yankılanan
Uyandım
Umutlu bir kahve gibi
Sigara tellendirir gibi
Gelmişine geçmişine
Gülümser gibi
Sibel Karagöz