Kendime koşuyorum ayak basmaya korktuğum azgın denizlerde,
Kum tanelerine inat bata çıka ilerliyorum

Çocukken bisikletten yokuş aşağı uçar gibi gittiğim o andayım sanki özgürlüğüme pedal çeviriyorum.

Kavuşunca kendime o bir türlü ütemediğim miskete de ulaşacak gibiyim

Bir de o köy evinde çatısı kırık dökük sığınağıma tekrar dönecek ve tam karşıda duran elma ağacından bir tane elma koparıp kokusunu içime çeke çeke tadacak gibi

Koşuyorum ışte çoçukken uydurduğum o hazine ormanlarına tekrardan girip definemi bulacak gibi

Koşuyorum tüm gücümle, minik ürkek kalbiyle herkese cesaretini göstermeye çalışan o küçük kız gibi

O bana koşmuyor ama ben durmuyorum
Çünkü ondan bu kadar uzaklaşan benim
Onu unutan, hor gören benim
İçindeki acıları duymak istemeyen benim

Bilseniz kendimi ne çok özledim...