Kendimi ıssız bir çölde gibi hissediyorum.
Yol yok, iz yok hayat belirtisi yok..
Suya ihtiyacın vardır, bir vaha ararsın, bulursun.
Son bir gayretle, canını dişine takıp ona ulaşmaya çalışırsın.
Ulaştığında ise aslında bir serap gördüğünü farkedersin.
Aslında hiç var olmamıştır.
Ümitsizce yürümeye devam edersin
Nereye, hangi yöne gideceğini bilmeden..
Bir vaha daha görürsün.
Daha önce serap gördüğünü unutup tekrar koşarsın.
Ve yine aynı şey...
Bomboş, uçsuz bucaksız kavuran kumlardan başka bir şey yoktur.
Bu böyle devam eder durur.
Çünkü; belki bu sefer serap değildir diye ümit edersin.
Ümidin tükenmezken kendini tüketirsin.
Ama farketmezsin.
Geldiğin yolu geri dönmek istersin ama
Çok uzaklaşmışsındır mekandan, insanlardan,
Zamandan, hayattan, her şeyden...
Geriye dönüp baktığında her şey bomboştur;
Tıpkı ileri baktığında gördüğün şey gibi.
İlerlemekten başka çaren yoktur.
Ancak ilerlemek için de ne gücün ne de ümidin kalmıştır.
Sonunda tükendiğini farkedersin.
Farkettiğinde ise her şey için çok geçtir.
İçinde kocaman pişmanlık, hayal kırıklığı ve ümitsizlikle kalakalırsın.
Özetle böyle işte...