Dicle nehri unutma beni deli dolu sevmelerimi gecenin
İşsiz kadınlara aşık olmamı korkmamı mahpuslarından cehaletin
Anlaki çekip gidiyorum bu şehirden kimselere söyleme.
O toprak damlı evin bahçesindeki dut meyve vermesin bensiz
Kapısı çalınmasın dul kadınların karanlıkta.
Sokaklar çamurlu dikenli taşlı kimse dolaşmasın yalın ayak.
Yıldızlar dökülmesin yer yüzüne kediler aç kalmasın sokakta.
Yine karşımda işte o pislik yaşlılığı cehaletin
Soysuz fahişeler gibi kabul görmez bir kavga bu
Tanrı çekip gitmişki merhametin acımı kimse bilmez.
Dicle nehri nereye böyle çekip gidiyorsun
Bırakma beni eyvanda bir kadın dolaşıyor
Bin kadın özletiyor ruhuma ,ömür ağlıyor.
Anamın elini öptünmü dedi !
anasına baktım kara bir örümcek
İstiflemiş aymazlığını rezilliğin
Kırmızı bir don avuçlarında
Soymuş edepsizliğini geceden
Dicle tanımaz bunları
Tunada bir kadın yıkanır Soyunur paklanır arlanır
Devrimci bir şiir okur
Devrimler bekler vagonlarında zamanın
Ölüm kaçkın bir deli gibi
suçun ’maddi unsuru ’sevmek olsa gerek.