Dün akşam güneşin batışını seyrettim.
Yanımda kimse yoktu , etraf sessizdi.
Birden sessizlik bozuldu her şey canlandı sanki.
ilk önce güneş bana öyle bir baktı ki şaşırdım,
Güneşin batmak istemediğini o zaman anladım.
Yapraklar bile güneşin batmasını istemiyordu.
Rüzgarlar serin serin esti birden,
İnsanın içini ürpertircesine.
Ağaçlar sallandı , dallar kırıldı,
O anda içimi bir korku sardı.
Ordan çekip gitmek istedim , gidemedim,
Çınar ağaçları dallarını uzattı sanki güneşe,
Gitme tutalım seni kollarımızla diye.
Çiçekler boynunu büktü hava kararmaya başlayınca.
Sanki ona küsmüşlerdi birer birer,
Güneş istemeye istemeye çekiliyordu dağların arkasına.
Rüzgar otları çiçekleri son bir defa savurdu.
Ağaçta bir salıncak asılıydı.
Sanki dallardan çözülüp güneşe gitmek istiyordu.
Onu yakalamak , sarılmak istiyordu sanki.
Bu akşam olmaması için doğanın son çırpınışlarıydı.
Güneş ise çaresizlik içinde çekilirken,
Elveda diyordu sanki yarın buluşmak üzere.