Bu günlerde bir yalnızlıktır dokunuyor,
Karanlıkla büyüyor çaresiz feryadım.
İliklerime kadar üşüyor ürperiyorum.
Geçmişin özlemiyle yanıp,
İçi dışı güzel insanın yasını tutuyorum.

Kavuşamadan gelen bu ayrılık,
Ah bu sevdaların azraili ayrılık,
Kayıtsız şartsız atıyor dibin dibine.
Göremiyor, anlamıyor, bilemiyorum.
Acı bir boşlukta çırpınıyor,
Kalabalık düşüncelerde boğuluyorum.

Önüme ışıksız, umutsuz yarınlar dikiliyor,
Başına buyruk hafakanlarda deliriyorum.

Bazen bağırasım, haykırasım geliyor.
Dünyayı bir yumrukta yıkasım geliyor,
Kendi sesimde boğuluyor, susuyorum.

Dinmiş bir sevincim,
Bitmeyen bir kavgam var.
Kim ben diye soruyorum dünlere,
Kimim kim olmalıydım?

Sanki yeni bir dünyaya atmışlar beni,
Bir de dayanılmaz yalnızlıklar vermişler.
Ve çekilmeyen suskunluklara esir ettiler.
Siyahımsı kabuslar düşüyor,
Gecelerime gençliğime.

İnandığım insana aşka yenildim.
Aşk, ki o ömrün yaşama nedeni,
Aşk savaş mıydı ki yenilsem!
Bilinmezliklerin sırrı içinde eriyor,
Bir ummanda usulca deliriyorum.

Ümitlerim geleceğim, mutluluğum,
Nerede kaldı, nerede huzurlarım.
Son gücümdür dökülen gözyaşlarım,
Birazdan yığılır kalırım.

Ahmet Öztürk