yaşamın sunduğu kolay mutluluğu buldun sandın
yanıldın
meğer kobay olmakmış tek vasfın
aslını çevrelerken kin nefret ve dahi ihanet en güzel günlerini yaşadığın zannındaydın sahi kaç gece ağladın parça parça kanarken her yanın
hani nerde vicdanın
Sayrılığından doğdu kaybın
yanına kalır sandın
içinde kaldı yaşanmamış hayatın
tüm pişmanlıkların
yakarışlarının yanı sıra içindekini susturamadın
ne dediyse yaptın sorgulamadın
zira hayıra alışkın değildi zatın
Güya an’a karışmaktı amacın
zamanın çalarken an’ı sakin kaldın kılını kıpırdatmadın
Tek amacın o son dumanın
yapmam dediğin her şeyi yapmak mı senin büyük planın
Keza ısrarının ham meyvalarını dalından koparıp aldın
Ama bir türlü kurtulamadın
Ölmekse amacın daha acınası olamazdın
Tin derdin
Senin Derdin ney’le bir olmaktı
Yerle bir oldun
Bu dünya hülyasına erken elvedalar
Arındığını sandığın an başlar

sana soluk ışıkları yıldız diye sundu
şüphesiz kabulün oldu
zira bu en kolay yoldu
aslın kayboldu
dostun esen yelle çoktan toprak oldu
ki senin ısrarının sonucuydu bu


mutluluk sandığın olgu
seni kendine yabancı çevrene zehir
zihnini esir kalbini nasırlara boğdu
yoksa bunca yaşanandan sonra devamına nasıl katlanırsın
ardına kadar açıktı zihin kapıların
şimdi diyorsun ki
-ben o kapıların ardında kala kaldım
oysa ben akvareller gibi rengarenk her resme denk olmayı seçmişken kendimle verdiğim bu cenk bana denk değil zira aleme düşkünlüğüyle pelesenk olana na mümkün aslını çevirmek