Ah sen...
Ne var ki beni unutamıyacaksın
Ne sesimden şiirlerimi
Ne sana yazdığım mektupları
Nede benim ile beraber
gülmekten ağrıyan çeneni
Bilirim benden sonra ben gibi
güldüren olmadı seni
Öyle gözlerini ışıldatan içten kahkahalarıda unuttun sen
Sonra kimselerin yanında ağlıyamazken
Benim dizime kapanıp çocuklar gibi aglayışlarınıda unutamazsın sen
Hani baban öldüğünde bile
"O" kimselerin görmediği sakladığın gözyaşlarını bir ben bilirim...
Sonra seni ben gibi sevende olmamıştır
bir daha...
Geçen gün tanıdık biri ile çekilmiş fotografın geldi önüme baktım resmine
Bakışların öyle donuktu ki; içinin huzursuzluğu gözlerinin ferini söndürmüştü .
Alık alık ve" hissizdi "
O bakışların.
Sordum gayri ihtiyari "nasıl?" diye..
"Bedel" ödüyor dediler.
"Sustum.."
Susturdum sana dair kelimelerimi.
Oysa saatlerce bir kayanın üstünde ekmeksiz susuz, gıdamız "sevgimiz" ne çok gülüşürdük biz gözlerimiz parlardı beraber iken.
Herkes bize " aşıkmısın?" derdi hatırlarmısın ya söylesene aşksız kalışına değdimi bari yaptığın ihanet.
Öyle yada böyle sen "unutamazsın beni"
Bir gece yarısı unuttum derken hayalim dolaşır rüyana gelir.
Ağlatır seni...!
Bizi yok edişin mahvedişin vurur yüreğine
Ve sadece bir umut belirir yüreğine
Ahirete dair verdiğimiz sözler.
Sonra o umudun üstünü çizer ihanetin ve" O" ihanetinin bedeli benim sana olan nefretim.
Dedim ya "unutamazsın beni" Ve bende unutamam ihanetini.

NEVİN AKTEKİN GÜLFİRAT