Çevremde bir duvar örmüşler sanki.
Hiç kimse, beni ne görüyor ne duyuyor,
Ne de bana bir şey söylüyor!
Sanki herkes kör, sağır ve dilsiz...
Ne yaparsam yapayım fark ettiremiyorum kendimi.
Çıldırmak içten bile değil.
Toplumun içindeyim, ama toplum benim dışımda.
Sanki toplum, gecenin içindeki korkunç uğultulu deniz gibi.
Birileri onları önlerine katmış sürüklüyor.
Nereye gittikleri, niçin gittikleri belirsiz.
Bu karanlığın içinde kendimi boşlukta hissediyorum.
Sanki ayaklarım yerden kesilmiş.
Şu taşları bir oynatabilsem yerinden.
Neler neler olur, görün o zaman.
“Kafamdaki bu ağrılar da nereden çıktı şimdi?
Tam da bir şeyler yapmaya karar vermişken.
Durdurun kafamdaki şu ağrıları!
Ya şu karşımdakiler;
Bu insafsızlar, bu uğursuzlar...
Nereden çıktınız şimdi, yine?
Ne yaparasanız yapın, engel olamazsınız bana.
Çekin gidin, ne geliyorsunuz üzerime! ”
Tüm gücümle korumaya çalışıyorum kendimi:
Duygularımı, düşüncelerimi, kimliğimi...
Duvarı yıkmak için taşları yerinden oynatmak gerek artık.
Saldırıyorum ellerimle, ayaklarımla, kafamla...
Her tarafım kan revan içinde kalıyor.
Ama boşuna;
Hiçbir şey değişmiyor sonuçta.
Her şey yine eskisi gibi.