Basitleştirilmiş kişiler atlasında
Herhangi bir kişi bile değilken,
İki memur,
Devlete dayalı sırtlarıyla
Kudurabilme ihtimalime karşı
Karantinaya aldılar beni.
Neyi düşüneceğimi bilmeden
Günlerce kör karanlıklar içinde kaldım
Sonra, tahsilli insanların
Canlarının istediği zaman salıverildim
Çöpmüşüm gibi bakışlarıyla aşağıladı hasta bakıcılar
Utancımdan ölüyorum sandım.



Nice akılsızın havladığı
Meydanlarda dolaşırken
Derin derin düşündüm
Yoksulların neden ağladığını
Delirme ihtimalimin
Belirdiği şüphesiyle alıkonuldum
Aklımın ücrasındaki yılkı atlarına
Kement attılar
Özgürlüğüm o gün alındı ellerimden
Adım başı dayak yedim
Çok geldiler üzerime
Vurdular, kırdılar, daralttılar.



Kendimi aklamak için
Suçlamak yerine devleti
Geçmişimi süngerledim, bir güzel.
Düşüneceğim ne varsa unuttum
Kuruttum öfke ormanımın ağaçlarını
Bildiğim hâlde sustum
Adını anmadım en yaman hırsızların
Öldüresiye haksızlığa uğrarken bile
Üniformalılara hiç bağırmadım
Bir kez olsun çağırmadım kardeşimi yatıya
Dört koldan kuşattım sarı şeritlerle aklımı
Ekâbir takımının en cahili de olsa
Görsün de anlasın diye
Kalın kalın yazdım üzerine
Melun melun okudum:
’’Olay yeri girilmez!’’
Yaktık güzelim onurunu,
Zavallı adım.