Kirli bir mevsimin alın teriydi
Bulutlardan süzülen kinin de mimarı
Elbet yeryüzü zürafaları
Hani boyları uzun ya
Sırların dökümünde heceleri de mahlas bilen
Bir başkaldırı.

Anlık bir gayretle temaşa sanatı
Sonlara uzanan göğün paralelinde
İnsansız şehirler ısmarlayan yaralı martı.
İstanbul’un tininde körle yatan şaşı kalkar misali
Sokak aralarında boş nidalar
Göğün kepenkleri de ardına kadar kapalı
Elemin ve acının tiz sesinde.

Muhtırası kaderin
Bir avuç acıda mı saklıydı bekası mevsimin?
Külüstür yürekler
Lenduha menziller
Varlık eğer ki bir kıstas
Sözcükler mi diline kilit vuran şairin heybesinden
Dökülen gözyaşına nazire eden?

Sinsi ve ısrarlı:
Bir delik;
Bir yama;
Dillerde hurafe:
Ölümü mimleyen yalnız kıtalar
İnsanlığın maruzatı ket vuran huzura
Nefsine hâkim olmayan sırdaş köleler
Elbet teyakkuzda evren, dercesine
Misilleme yapan her renkte
Dansı ölümün nakaratları eksik etmeden
Dokunduğu her canlı dünden miras
Kaygıların da eseri.

Ne aşktan eser kaldı
Ne de ihlaslı yüreklerin izi düştü yere göğe
Tanrısal bir içgüdü adeta
Dünyaya hükümran olan safsata yüklü kaynakçasında
Belalı zamanların nasırlı elleri
Nasıl ki pençesini geçirdi yaralı göğe.

Kutsanan her acı
Kuduran her nefis
İdam sehpasında hazır ol’da yorgun cellat
Kelle başı isyan,
Payidar kılınan
İklimin de bekası elbet yaralı surlarında
Kentsel dönüşüm adeta
İçine kapanan yaralar.

Zemherilerde tutsak kalmışlığın iadesi
Kayrasında mazinin
Çizgiyi de çekip
Sığınmakla sinmek arasında verilen emir.
Bir vaveyla
Bir de sükûn dileyen yaşlı dünyanın esareti
Hinoğluhin her hurafe
Gölgelerden hırsını alan kâhin.

Şimdi toplanalım
Gerekirse küselim
Serzenişlere de esir düşelim
Boyumuzu aştı madem acılar ve zulüm:
Şunun şurasında ölüme ne kaldı?

Galeyana gelen kader
İstiflediği kadar bil mukabil keder
Şifresi bilinmezin elbet saklı kalbinde doğmamış çocuğun:
Bir cüretse terk edilmişlik
Bir gıybet ise süregelen nesiller boyu
Ayyuka çıktı isyanı insanoğlunun.
Devasa rahmet taşkın gönüllerde
Rabbin sopası yok madem
Mazlumun kepaze edildiği her edim
Günü geldi infazı bedellerin
Taciz edilen her masum yürek ve mazlum
Ah’ını alan nice zalim;
Devindikçe yerküre
İnsanlık mağdur ve yerle yeksan.