Meşgul imgeler ve meşkle seven hazin yürekler.
Satırların damıttığı nice gerçek
Kopup gelen hazandan
Acıya şahit bulmaya ne gerek?

Çivisi çıksa da düzenin
Çivit mavisi yüreğin son dilemması:
Serildiği her imge sağaltan ömrü
Kopuk bir vaveyla
Müspet menfi nice açılım
Kanayan çehresinde soluk göğün de
Son tebessümü içinde saklı kalan
O metruk düş belki ilk ve son düşüş
Kaportası kırık makul bir esinti
Kanamalı yeryüzünde
Aykırı gölgeler
Şerh düşerken nefrete ve zulme.

Sonlanmaz ki niyazlar
Beyitlere ve şehitlere sarılan her duyguda titrek bir izlek:
Sınanan güne,
Sıvanan kollara,
Sığındığı devasa bir acı ve rahmet
Kayrasında dünün
Yarın mizaçlı bir şiire üşüşen öbek öbek.

Latif bir rüzgâr
Ve acı mağduru şair ve heybetli şehir:
Gönül gözüne binaen eşlik eden her mısra
Yıkılan dağlarda dahi saklı başat bir imge.
Sığamadığı yer gök
Acının hacmine ışık tutan elbet rahmet
Bir sevdalı bir o kadar nazenin ki kâinat
Aslına ihanet etmeyen
Serden geçen yardan geçmeyen nezdinde mevsimin
Nameleri noksan bir şarkıda dahi
İçindeki acıya pelesenk.

Sefertası ömrün boş bir hasret:
Kolları yana düşmüş kelamın da son busesi
Konan alnına göğün
Kanatlandığı her bulut
Yere de değmez asla ayakları
Unut, demenin meali olsa da bunca lanet.

Bir ritüel;
Tütün kokan bir hazan
Koynunda ömrün yakası açık bir dilek:
Elbet diğer yakaya hasret
Tıpkı şehrin ve şairin bekası.

Huzmeleri yâd eden isyandan yana da değil yüreği
Acının asasında kelebek;
Şarlatan gölgelere de taviz vermeden acılı yürek.
Bir kopçası asalet
Bir kopçası hidayet
Kopan her zerre asılı elbet kehanet üfüren kâhine
Sonrası malum, şehidim, dercesine
Bu acıya hiç dayanır mı yürek?