HZ. İSMAİL 

İsmail İsmail İbrahim’in oğlu 
İsmail insanlığa feda olmuş 
Allah’ın kulu 
İbrahim ki atası o Resul u Ekrem’in 
İsmail oldu keremli kulu yerlerin ve göklerin 
Sare hediye verince Hacer’i İbrahim’e 
Allah vermişti ona İshak’ı hediye 
Sare ihtiyar bir acuze iken 
Doğurdu İshak’ı 
Allah’ın bu ona ikramı 
İbrahim’e ikram ettiği için 
İkram etti yaratan ona benzeriyle 
Ve Sare mutlu oldu 
Parıldadı İshak’ın ışığı gözlerinde 
Ve Hacer’in de parladı gözlerinde 
İsmail’in ışığı 
İsmail ve İshak 
Doğdular aynı evde 
Ama kıskandı Sara 
Al götür bunları dedi gözümün görmediği yere 
İbrahim dediğini yaptı onun 
Çünkü Allah ta böyle istiyordu 
Küçük çocuk ve Hacer bindiler bir deveye 
İbrahim önde 
Gidiyorlardı çölde gece gündüz 
Dümdüz göz alabildiğine kum güneş ve yakıcı rüzgar 
Yalıyordu yüzlerini gidiyorlardı yalvararak Allah’a 
Meraklı gözlerle bakarak 
Ve korkarak bilinmeyenin esrarengizliği içinde 
Ne getireceği bilinmediği için 
Ama peygamber olan İbrahim’e 
Sonsuz bir güven içinde 
Yine de alamıyordu kendini Hacer meraktan 
Ama sabrediyordu 
Biliyordu ki kendisi bir köle 
Kölenin 
Hakkı olamaz itaatten başka 
Ve seviyordu İbrahim’i 
Sevenin 
Sevdiğinin istediğinden başka 
Muradı olamaz 
Gide gide bir vadiye vardılar 
Ve konakladılar bu yerde 
İbrahim gitmem lazım dedi 
Kavmim beni bekler 
Ben Allah’tan korkarım 
Onun emri bu 
Musa’nın kavminin başına gelen 
Gelsin istemem benim kavmimin de başına 
O halde dönmeliyim 
İşimin ve görevimin başına 
Hacer dedi bu Allah’ın emrimi 
Bizi böyle bir vadide kimsesiz ve yalnız bırakmak 
Bir başına susuz ve ekmeksiz 
Evet dedi ben 
Bana emredileni yapıyorum ben 
Hacer dedi o halde bize Allah yeter 
O ne güzel efendi ve ne güzel vekildir 
İbrahim veda etti Hacer’ine ve yavrusu İsmail’e kundaktaki 
Bindi devesine ayrıldı oradan arkasına bakmadan 
Bırakarak onları Allah’ın emanetine 
Hacer ümitli ve mahzun bekliyordu 
Ve çocuk İsmail ağlıyordu canhıraş bir feryatla 
Hacer emzirdi onu ama sütü yetmiyordu 
Koşturmaya başladı çocuğu çöle bırakarak 
Bir o tepeye bir bu tepeye 
Gelen bir var mı diye bakarak 
Yoktu bir Allah’ın kulundan eser 
Ne gelen vardı ne giden 
Yedi kez koştu durdu Safa tepesinden Merve tepesine 
Kabe’nin bu günkü olduğu yerde 
Duruyordu İsmail yerde upuzun yatıyordu 
Kundağından çıkarmıştı Annesi serinlesin diyerek 
Hacer koştururken çocuğa göz atıyordu uzaktan 
Acele ediyordu hervele yaparak koşturuyordu 
Yedinci gidişte bir de ne görsün 
İsmaillin ayağı altından bir su akıyordu 
Koştu dur dur dedi akıp gitmesin 
Çabuk bitmesin tükenmesin diyerek 
Zem zem dedi ana diliyle yani dur dur 
Durmadı lakin yavaşladı akması 
Artık gürül gürül akmıyordu 
İçirdi çocuğu suvardı 
Kendisi de içti kana kana 
Artık ne açlık duyuyordu ne susuzluk 
Ne mübarek bir suydu bu 
Kıyamete kadar insanlığı sulayacak 
Ve doyuracak bir kutlu suydu bu 
Adını zemzem koydu 
Sonra bir baktı ki vadiye ulaştı bir kervan 
Konakladılar izin isteyerek Hacer’den 
Su karşılığında onlara 
İhtiyaçlarını vereceklerdi kendilerinde olan 
Develeri erzak yüklüydü 
Yemenden gelen kervan 
Epeyce yüklüydü 
Un bakliyat ve semen 
Yanlarında hayvanları vardı 
Sütlerini sağıyor etlerini yiyorlardı 
Su karşılığı Hacer’e onlardan veriyorlardı 
Çadırını kurdular Hacer’in 
Onu kutlu bir insan biliyorlardı 
Çünkü bu su hem susamalarını 
Hem açlıklarını gideriyordu 
Onda keramet görüyorlardı bu apaçıktı 
Bu kadın dindardı hak dine mensuptu 
Onlara da anlattı bu dini 
Onlar da memnun oldular 
Ve bu dine uydular 
Peygamber İbrahim’i duymuşlardı 
İnandılar ona 
Ve tabi oldular 
Ve onun öğretisine 
Gün geçti göründü İbrahim yine ötelerden 
Kendisine ilahi emir vardı 
İbrahim adak yapmıştı Allah’ına 
Eğer bir çocuk verirse ona 
Kurban edecekti en sevdiği şeyi Allah’ına 
Rüyasında hatırlatıldı İbrahim’e bu sözü 
Bu söz adaktı adanmıştı Allah’a 
En sevdiği şeyi kurban etmesi için 
En sevdiği neydi 
Düşündü İbrahim o İsmail’di 
Onu kurban edecekti eyvah 
Çaresizdi 
Üç kez bu ona rüyada gösterildi 
O da çaresiz yola çıktı 
Gördü İsmail’i İsmail bir çocuktu 
Özlemişti ama yazık onu kurban edecekti 
Annesine söyledi onu 
En güzel elbiseleriyle giydirsin dedi 
Hacer denileni yaptı çaresiz 
İsyan edemezdi Allah’a ve Peygamberine 
Giyindirdi süsledi kokulara gark etti 
Kına yaptı saçlarına 
Kurban olarak hazırladı Allah’a 
İbrahim sabah namazına kalktı 
Dualar etti Allah’ına 
Oğlunu aldı götürdü Harem’in uzağına 
Yolda oğlu İbrahim’le sohbet ediyordu 
Ona sevgisini arz ediyordu ilk ve son kez 
Şeytan musallat oluyordu 
İsmail’e görünerek 
Baban diyordu baban 
Seni götürüyor kurban etmeye 
Söz verdi Allah’ına 
Yanılarak en sevdiği şeyi kurban edeceğine 
Şimdi Allah istiyor ondan 
Sözünde durmasını 
İsmail tanıdı şeytanı 
Doğru söylüyordu bu kez 
Ama yanlış bir amaçla 
Sapkın bir amaçla doğru olanı kullanıyordu 
Sus dedi ey melun sen hiçbir zaman 
Doğru bir iş yapmazsın 
Doğru olanı bile kullanırsın 
Yanlış amacın için 
Haydi, git şimdi git buradan 
Ve alıp yerden taşları 
Fırlatıp atıyordu şeytana 
Ve babasına diyordu 
Ey Baba 
Biliyorum beni kurban etmek istiyorsun 
Allah’ın emri bu yap yapmalısın 
Muhakkak yapacaksın biliyorum 
Ama senden bir şey istiyorum benim gözlerimi bağla 
Belki sana karşı gelirim diye korkuyorum 
Ben sana ve Allah’a 
Karşı gelmek istemiyorum 
Can acısıyla da olsa 
Biliyorum can tatlı 
Ama Allah’a itaat etmek lazım 
Dünyaya geliş gayemiz bu 
Ahmet KEMAL 
11.04*15