Biliyordun gideceğimi…

Bu yüzden kazımıştın aklıma,
Dilimde değişmeyen şarkıyı…
Sözlerini kimsenin ezberleyemediği,
Bir sen ile benim bildiğim o şarkı…

Seziyordun gideceğimi…

Bildiğinden beni,
Kestirebildiğinden artık hesaplarımı
En sevdiğim şarkımı öğretmiştim bana;
İlk kez senden dinlediğim,
Hayatımın şarkısını.

Bende biliyordum beni…

Oysa bir son dilemezdim
Kendimce mırıldanmalarıma.
Seni bana hatırlatan iç sesim,
“Sus”, istemezdim.
Bilmezdim o vakitler ne yaptığını
Varlığını hissederdim
Şarkımla yaşayan varlığını…

Zamanı bilemezdim…

Özlediğim o kadar çok şey var ki şimdi,
Sana, bana dair…
Mümkün olsa keşke
Her şeyi baştan alabilmek…
Keşke beraber şarkı söyleyebilsek…
Utangaç bakışlar içinde sürse,
Tüm zamanımız…
Mahcubiyetini bilsem
Elinin tenime her değişinde…
Birbirimizi kırmaktan çekinerek,
Derin dokunuşlar yaratsak tekrardan.
Sıcaklıklarımızı hissedemesek
Ve bu gizemli bir sır olsa aramızda.
O ana bir şarkı denk gelse; hüzünlü,
Kaderimizi aklımıza getirse,
Sen ben olmaktan çıkabilsek keşke…

Lakin bildiğim…
Umutsuz bir ben.
Geride kalan sen ise…

Hala aklıma gelir şarkım,
Hala dilimin ucunda,
Susmaz…
Kısık çıksa da yokluğunda
Sesim son bulmaz.