zarfına inanmayan bir mektuptum ben aslında
pulsuz bir dilekçeydim
ipsiz bir uçurtmaya özenen

hiç okunmamış olmakla
hiç gönderilmemiş olmak arasında gidip gelen
gül kokulu bir mektuptum

beni gör isterdim
acılı bir türkünün en yürüyücü dizesinde

ey
saçımın perçeminden düşen hüzzam damlası
şimdi bil isterdim
yanında olamayışımın sebebini


ama başkasında
kendini görmek gibi
Saçma sapan bir yalana
inanmak istemektir bazen yaşamak

ki ben
yokluğun
ki ben
gereksiz anlam yüklemelerin
ki ben
devrik cümlelerin
bil ki
taa kendisiyim


gelincik tarlalarında koşmaktı
çocukluğumun en güzel yanı

yazık ki
bir gelinciğe göre
kısa sürüyor her iklim

hangi şey
bir gelinciğin ömründen uzun olabilir ki


o gün düşüp
alnımdan boynuma damlayan kandan sebep sanıyordum
boynumun kokusunu

ki ben
annemden çaldığımı sanmıştım hep bunu
o kokunun
böyle kötü olduğunu
yüreğimin iklimi
kuruduğunda öğrendim

çünkü
bir yalana ait olmak kadar yeğnidir
bir kokuya sığınmak

o kokudan iğrenmek kadar
o kokuya yakın olmak
ve yenik düşmek
ince bir baş ağrısına

Bundan sebep
her yere taşıyorum işte çocukluğumu
işte sırf bu yüzdendir sana yenik düşmem
sana yenilmem bu yüzdendir


bunu
dizlerimin kanamasından öğrendim her defasında
rüzgarlara koynumu kapatmam
bu yüzden
uzak olmak istemem
bu yüzden

varsın
alev alsın
ellerimle kocaman bir orman
kuşlar
börtü
böcek
evsiz kalsın

gökyüzü yarılsın yani

yazılsın bir kenara
bu şiirden seni çıkarınca
sadece ben kalıyorum geriye
ikinin biri kalıyor
yangınlar kalıyor
yıkımlar

bir de gelincik tarlası