5
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1773
Okunma
Koca bir ormandın yüreğimde,
Önce dallarımı kopardın bir bir,
Sonra devirdin tüm ağaçlarımı.
Baharımı çaldı,
Issızlığımı, sessizliğimi bozdu,
Sensizlik...
Çığlığa dönüştü isyanlarım.
Sonraa..
Kuytusunda kalıverdim yaşamın.
Ardından...Yine sessizlik kapladı benliğimi...
Boğazım kurudu, kısılıverdi sesim.
Anladım ki;
Artık isyanım sensizliğe değil;
Sessizliğime...
Ne bir umudum var yaşama dair,
Ne sensiz geleceğe...
Aaah!...Bitti artık sensizlik!
Sensizlik kadar ağır bir şey var şimdi,
Boğazımda düğümlenmiş SESSİZLİK...
Cevap Yaz