Eski resimler... Eski resimler…
Kimi çocukluk günlerimden kalan
Beni duygu duygu saran birer şeker
Kimi beni benden alan torbalı birer deli gibiler
Eski resimler... Eski resimler...
Uzat elini maziden güzel anneciğim
Beni sakın o torbalı delilere vermesinler

Eski resimler... Eski resimler…
Sanki her dem her an her saniye
Gerçeklerden yalanlara yürürler
Büyükler küçükler, abiler kardeşler
El ele tutuşan eşler, kara kara bakan bebekler
Hazan görmüş birer hüzün çiçeği gibiler
Dün gönülleri ısıtan sıcacık isimler
Bugün mezar taşlarının üzerinde üşürler

Eski resimler... Eski resimler…
Kimi siyah beyaz kimi renklidirler
Gün olur yüreğimin yağını eritir, gün olur
Ruhuma yuvarlanan buzdağını terletirler
Eski resimler... Eski resimler…
Anneler babalar, dedeler nineler
Bir hisar heybetiyle dimdik duran aileler
Sanki dondurulmuş bir zamanın içerisinde
Sadece yalanları gerçek olan dünyaya
Hayal meyal konuk olmuş gibiler

Eski resimler... Eski resimler…
Masum bakışlarım, çocukluk yıllarım
Beşi yitip giden ilkokul arkadaşlarım
Masal dağının ardından gizli gizli
Baktıkça bana el sallar gibi sanki
Delikanlılığım, mazi ışıltım, mıh gençliğim
Bir kâğıt gibi yırtar ruhumu
Ölür sevincim, dirilir hiçliğim

Eski resimler... Eski resimler…
Her bakışta hüzün dünyamın göğü gürler
Önce alır beni kıvrım kıvrım bir belirsizlik
Boz bulanık bir sel gibi içine
Peşinden de ya Çin’e ya Laçin’e ya da
Beynimin derinliklerine üşüşen binlerce
Sükût travmalı “niçin”e sürükler
Eski resimler... Eski resimler…
Ya hiç gözlerimin önüne gelmesinler
Ya da gözlerim onlara hiç gitmesinler

Mesut ÖZÜNLÜ