Münib,
yürüyorsun kalbin kırık, cumhuriyet caddesinde
her köşesi hatıra koması
Bir hüzün ki artık son raddesinde
uslu kırlangıçların veda yoklaması
ufkun az berisinde
Münib, bilirsin
bazen balıkçı yalnızlığına eş yalnızlıklar yaşanır
okyanusun ortasında ürkek
yahut bir deprem sonrası çaresizliği
terk etmeyi düşünürsün ya kenti, ayaklarını sürüyerek
oysa ki vakit
tüm kurguları ve senaryoları reddedip
teslimiyet vaktidir
bahtiyarlık özlemiyle yaşamaktır
günlere sığınmış süresizliği
yutkunduğunu gizlemeye çalışan bir çocuk korkusudur şimdi alışmak,
kentin mecburi ıssızlığına
ve susarak ağlamaktır yaşamak
gökyüzünün mecburi kırlangıçsızlığına
Ne de olsa gitmek bir kahırsa kalmak çarpı on
Sirenler çalıyor, bak Münib
Elvedaya hazırlanıyor yine bir istasyon ...
Ve kentin mış gibi muhafazakar bir semtinin
devşirilmiş okul bahçesinde
Lütuf bekleyen kelebekler dansediyor
sistemin propoganda şarkıları eşliğinde

Münib, ağlıyor musun

Fm