KAHRAMANMARAŞ DESTANI

Bacımın peçesine uzanmış hain eller;
Yaprakları budanmış, sanki çıplaktı güller.

Göğsümüzdeki şeref nasıl buna der tamam?
Çekmez mi silahını yiğitçe sütçü İmam?

Böylece başlamıştı kurtuluşun savaşı,
Allahu ekberlerle milisler sallar arş’ı

Ay yıldızıma dikmiş gözü hain güruhlar
İzin verir mi hiç o gölgede yatan ruhlar

savunurken vatanı dosdoğrudur ameller.
Analar bugün için doğurmuştu Kemal’ler.

Cümle göz üzerinde, sana nazar değmesin,
benim necip milletim boynunu hiç eğmesin.

Sıkışan bedenlerde ruhlar dirilip kalktı;
Elbette bu savaşın galibi yüce Hakk’tı.

Korkusuz Türk anası doğrulttu mavzerini.
Hiç yazmadı tarihler asla bir benzerini.

Mücahit olanlara ne mübarektir cihad.
Şehadet şerbetine olmazmi cennet vaat
Naciye ninelerin var mıdır hiç emsâli?
Yandı gül bahçesinde bir İbrahim misali.

Rahime Hatun ile Ayşe Gül Eceleri,
Koştular şehadete isimsiz niceleri...

Anadolu birleşip bir noktaya derildi
Yaralı aslanımız işte böyle dirildi.

Nefesim bitse bile geçit vermez naaşım,
Kovmadan düşmanları kurtulur mu Maraş’ım?

Yirmi dört Oğuzların izi varken özünde,
Alnı ak dolaşıyor şimdi arzın yüzünde.

Medeniyet arzusu duayla oldu kabil
bu destursuz zalime ırkımız oldu habil

Sevdanın yok ölçüsü, yüreklerimiz ebad.
Peygamber kucağında şehitlerimiz abad.

On İki Şubat geldi, zafer takdire şayan.
Onuruyla tetiğe basan ellere hayran.

Maraş ım kavuşurken Kahraman sıfatına,
Yiğitlik destanıyla çıktı gönül tahtına.

Bak Kahramanmaraş’ta tunçtan kale örülmüş,
İstiklal madalyası böyle layık görülmüş.

Yaşarım ecdadımın kutlu yolunda şâd`ım
Bu destanım kahraman ırkıma olsun yâdım                                
       
Semiha ARASBORA