…Ahmet Kabaklı’ya rahmet ve minnetle…

Medeniyet beşiği, Göllübağ’ın gülüydün
Hakikati haykıran İslâm’ın bülbülüydün

Kalem efendisiydin, medeniyet âşığı
Kalpleri aydınlattı irfanının ışığı

Hakikat davasında konuşturdun kalemi
İlim deryalarında gezdin cümle âlemi

Elif gibi yaşadın; ömür nehrinde aktın
Sonsuzluğa göçerken onca eser bıraktın

Engin fikirlerinden kendimize pay aldık
Ruhumuzu besledik, “Gün Işığında” kaldık

Edebiyatımızı didik didik edendin
Mütebessim bir yüzle Yaradan’a gidendin

Cehalet savaşında yılmaz alperendin sen!...
Hakikat bahçesinden gonca gül derendin sen!...

En güzel pusulandı yüreğindeki iman
Onurlu duruşuna şahittir kadim zaman

İri ve diri durdun, vav gibi bükülmedin
Cehalete direndin, pes edip çekilmedin

Sözün kulağa küpe, çıkmıyoruz sözünden
Kutlu bir iz bıraktın, yürüyoruz izinden

Son nefesine kadar susmadın, konuştun sen!...
Gönül göklerimizde kanat çırpan kuştun sen!...

Şeyhülmuharririndin, kalemlerin hasıydın
Gözlerden akan yaştın, yüreklerin yasıydın

Kara kış ortasında dalından düştü yaprak
Sonsuzluk yolcusunu bağrına bastı toprak

Ömrünün zevalinde Hakk’a doğru yol aldın
Terk-i dünya eyledin, bizi dertlere saldın

Giden şanlı akıncı bir daha dönmeyecek…
Basiret nazarının ışığı sönmeyecek…

M. NİHAT MALKOÇ