yolcusuz otobüsler geçiyor ağır-aksak ve sessiz ve tekersiz
eşgalini çizemem ruhumun
tüten sevda dumanları buğulu camlar içinde boğulacak
burası çiçek’siz bir uçurum
fakat
ben ölmüş olamam sensiz

kısık sesimle zifire örüldü her yanım
ellerini uzatıp ıralanıyor puslu bir ay ışığı
us’umun etrafında akbabanın kanat sesleri
yankısı kırık hayalin omzuna konuyor devasa bir panikle

benim miydi
taşları irili ufaklı ve süslü mezar tablosu
seni de çiziyorlar fırçasız ressamlar boyasıyla güz yanıma
talebim sarılmaktı toprağının kokusuna ama
ayak parmağım ucundan kaçıyor hezeyanlar tekinsiz bir sözün yamacına

netamesi cebimde rüyaları bozduruyorum falcılar çarşısında
alnımdan boşluğa inen yabancı katreleri tutamıyorum
gölgeliyor çığlıktan kahkahası sevdiğimin

görmek istiyormuş beni

sıkılı avcunda
ıslak bir resim
içinde

çiçek ve uçurum...