1
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
1230
Okunma
“Sessizlik en güçlü çığlıktır...”
Bu sözü bir yerde okumuştum.
Başta anlam veremedim.
Aslında pekte önemsemedim.
Ama sonra sürekli aklımda dönmeye başladı bu söz.
Her düşündüğümde; daha farklı daha derin anlamlar kazanıyordu.
Sonra anladım ki; bu söz benimdi.
Benim sessizliğimdi.
Ve benim duyulmayan en güçlü çığlığımdı.
Ben sessizce sevmiştim.
Ben sessizce, aslında her şeyi haykırmıştım.
Ama o hiçbir zaman duymadı, anlamadı.
Ya da anlamak istemedi.
Duymak istemedi.
Ben bunu da hiç öğrenemedim.
Onu öğrenemediğim gibi...
Ve ben sessizce çığlığımı duyuramadığım gibi,
Hiç konuşamadım da...
5.0
100% (3)
Cevap Yaz