Kul Hakkı

Yolculuk uzun sürdü,
Limanı gören gözlerimiz,
Seyre daldı vuslatın son anına,
Küfe misali dolu taşıdıklarımız.

Gözler ve zihinler şahitti,
Yükleme anı besmelesine,
Taşınanlar zamanla birlikte,
Eşyaların ağırlığından bir sır misali.

Çok sesli koronun tek sesiydi,
Ortak notalara eşlik eden,
Sözler kümesinin genel tanımıyla,
Emanet denilmişti adına.

Ne kadar emanetti acaba?
O acabalar başlangıçta azdı,
Yolculuğun sonu cevaplıyordu,
Neden mi?
Yolculuk değildi değişen,
Yolda değiştiklerimizdi.

Birazdan demirleyeceğiz limana,
Korsan kayıkçılardan arta kalanlarla,
Buluşturma telaşıdır sahiplerine,
Eksiklerin mana korkusunu yaşayacağız.

Tam da burada adı geçen korsanlar,
Ne yazık ki!
Yola beraber çıktıklarımızdı,
Dilinde kul hakkı zikirli,
Bedende kapkaç telaşlılardı onlar.

Ve bizler, bu yolda kaybolanlar,
Her adımda biraz daha eksildik,
Emanetler bedende, ruhlarda kaldı,
Kul hakkı, sonsuza kadar yankılandı.