Babanın sonsuz bir sabırla
Taşı yontan, şekil veren
Taş duvarlar ören
Nasırlı ellerinde ki
Ağrıları dindiren
Bir umuttun sen
Ve biz o eli öperken hissederdik
Avucunda açan çiçekleri

Pencereleri naylonla kaplı
Bekâr evinde
Bir gaz lambasının
İslenmiş camının körsen ışığında
Toplanırdık dostlarla
Ve tıpkı babanın ellerine benzerdi
Babalarımızın elleri
Ve hikâyelerimiz
Ağrıları dindiren birer umuttuk hepimiz aslında

Sohbetler ederdik
Demli çayın buğusunda
Ve küçük tüpün üzerinde
Bir tas suyun içerisine atıp kaynatırdık
Radyonun biten pillerini
Birkaç türkü daha dinleyebilmek umuduyla

Üç beş kuruş okul harçlığına
Yaz tatili boyunca
Çalışsak da inşaatlarda
O kadar güçlü değildi kaslarımız
Birer cılız bedendi bizdeki
Ama bir devası ateş yanardı göğsümüzde
Bir sevda ateşi
Alevi gözlerimizden fışkıran
Bizi güçlü kılan
Ve ışık olan yollarımıza
Bir sevda ki
Hiçbir sevdaya eş olmayan

O sevda ile
Sürerdik atlarımızı doludizgin
Anadolu topraklarına
Tutunarak savrulan yelesine
Tutunarak yarınlara dair hayallerimize
Rüzgârlarla yarışırcasına

Sonra
Tohum olup serpilirdik
O nasırlı ellerin emeğiyle sürülen
Kıraç topraklara
Ve yine o nasırlı ellerin sahiplerinin
Alınlarından akan terle sulanarak
Bire bin veren sarı başaklara
Dönüşeceğine olan inancımızla

Bir gün yine bindik atlarımıza
Ne olduğunu anlayamadık
Kapıldık kar, fırtına borana
Göz gözü görmez oldu
Hayat denen bu yolda
Kaybettik birbirimizi
Savrulup gittik başka diyarlara

Ve sonra duydum ki
Atın kanatlanmış Hüseyin’im
Gökyüzüne alıp gitmiş seni
Varmışsın uçmağa

Selam olsun sana
Can dostum, şehit öğretmenim
Selam olsun
Tıpkı senin gibi canı pahasına
Yüreğindeki ateşi bizlere sunanlara
Selam olsun
Yolumuzu aydınlatanlara