ALIK ALIK

Zihnimde pıhtılaşmış kan gibiydi yaşadıklarım
Hasar tesbitlerim örtü altıydı yıllarca.
’’Bak güzel arkadaşım,
elini vicdanına koy hayat ’’ desem,
Sol eliyle sadece çenesini ovalardı şerefsiz.

Ayak ucu ile yokladığım bu derinliğin manasızlığı,
Eskimiş zamanların ruhumdan sıyrılışı yorgunluktu.
Hava güzel hemde oldukça güzel ama
İnsanın kendini bir yere ait hissedememesi ,
Kocaaaa bir boşluk.

Kafamın dışındaki dünya ile bağımı koparmak istiyorum.
Kirazları oldu bitti çok severim de,
Yediğim kirazlar bu sefer nedense damağıma acı tat veriyor.
Evimin kuytu köşesinde bir yorgunluk sigarası içsem,
Saatin tik taklarına suskunluklar kusuyorum.
Yola çıkıp bir nefes alayım,insanları selamlasam desem,
Ayakkabımın içine giren suyun ıslattığı çorap gibiyim.

Şu an alık alık kendimi arıyorum.
Perdeleri çekilmiş yüreğimin,
sabah oldu zannedip uyanması nedir bilir misiniz ?
İnandığım insanların,
sağlı sollu yumruklar çakması nedir bilir misiniz ?
Her çöküş bu kadar kötü mü olmalı ?
Buğday tarlasındaki korkuluğun yalnızlığı güneşe neden bağlı?
ilkokul defterimize attığımız çizgilerin masumluğunu ne ara yitirdik ?
Ömür boyu dinlediğimiz şarkıların haklılığını neden göremedik?
Hüzün kokulu tarlalarda yan yatmış kelek gibiyiz değil mi ?

Ahh film geri sarmıyor gene !
Kızgınım her şeye !
Kaynama noktalarım almış başını gidiyor !
Bana sadece bir dakika verin.
Ama şimdi değil,zamanı gelince bir dakika verin .
ARZU GÜNAL /.5.1.2020