Kadındı iyi ya da güzel bir insana eşdeğer
Kavramlar arasında sıkışıp hiç çıkamayan
Silinmiş kaybolmuştu artık duyulmayan adı,
Suskun titremekte zayıf morarmış bedeninde
Varlığına kavuşmaya bekleyendi insanlığı…

Kaba bir el uzandı önce narin ince benliğine
Tutmakta hain soysuz arsız, azgın soluğunu
Çığlığıydı derinden gelen vahşi sessizlikte,
Teninin altında dayanılmaz intihardı kalan
Acıda yiten feryadın izi kanamakta derinden…

Pay biçilen ona asırlardır ağlamaktı sessizce
Sevmeyi hemen hemen hiç hissetmezdi ama
Ezilmek karanlıkta titreyen yazgısında ritüel,
Hoyratça ruhuna ve bedenine sahiplenilmesi
Ak kefende asılı durup sunulandı kötü kader…

Bezgindi ruhu kurşun yarası saklı bedeninde
Yıldızlara uzattı ellerini yakalayamadı yine
Yüreğinin yerine bastığı koca bir taştı şimdi,
Uzun yollarda kalmış hayallerine dokundu
Hep dile geldi gözyaşlarına sarınan ezgilerde…

Bir gün yapraklar ayakucuna döküldüğünde
İnsan olduğunu öğreniverdi birden öncelikle
Sonra doyasıya sevmenin ne demek olduğunu,
Dokunuşunun en naif olan yumuşaklığında
Yeryüzü çiçeğe, bin bir taze renge bezendi…

Aydınlandı dünya parlayan güneşin ışığında
Dudağının o ateşli dayanılmaz ıslaklığında
Çiçekler açıldı etrafa rengârenk dallarından,
Öpüşü var oluşunun en derin sıcaklığındaydı
Bir anda her şey eridi kor olmuş soluğunda...

İbrahim Soyalar