5
Yorum
16
Beğeni
5,0
Puan
763
Okunma
Bir hoşçakal kadar yalnızlığım,
Bir veda kadar kimsesiz duruyor ,
Zamanın kapısında.
Herkesin aynı yaşadığı geceyi,
Ben karanlık diye adlandırıyorum,
Gün görmez bakışlarımda.
Keşke!
Bir çocuk olarak kalabilseydim.
En büyük derdim,
Dizlerimdeki yaraları sarmak olsaydı.
Kelebeğin bir günlük,
Dertsiz ,yarasız ölümü bile,
İmrendiriyor kör yaralarımı.
Değmeyen hislere,
Değer verişimden,
Sorumsuzca sorumlu tutulduğum,
Kaç tokat ayıltmaya yetmiyor,
Değersiz kılının her yanımı.
Anlaşılmamak derdimi ,
Bir kefeye koyup yükleniyorum.
Omuzlarım ne kadar taşır?
Ağır olan her şeyi yüklenmiş,
Kalbim ne kadar dayanır ?
Zamana sarılıyorum yine ,
Demli dertlerimden bir yudum daha şerefime .....
5.0
100% (10)
Cevap Yaz