Sorgulayabiliyor muyuz en karanlık geceyi..
İtiraf edebiliyor muyuz yalnızlığa,
Onu ne denli özlediğimizi..
Sessizlik kaplamışken,
Bulut, bulut her yeri..
Kalbimizden gelen çığlıkları,
Susturabiliyor muyuz?
Sen..
Sen, hep böyle yaşadın..
Hep böyle sevdin beni..
Karanlığı sever gibi..
Yalnızlığı özler gibi özledin..
Hiç hissedemedim ki ellerini, yüreğimde..
Oysa Ben!
Seni anlamaya çalıştım hep..
Çocuk cehal eti,
Dipsiz kuyu..
Çocukça anlamak istedim..
Ve..
ışıl, ışıl gözlerinle eşleştirdim yıldızları..
Ve hep sordum karanlığı, her gördüğüme..
Kime sorsam,
“Sabah oldu” dedi..
Belki de, bu yüzden özledim, gözlerini..
O asabi yüreğinde,
Pamuk helva tadı aradıysam bağışla beni..
Nereden bilebilirdim ki!
Hepimizin sonu ölüm..
Hepimizin sonu yalnızlık..
Hepimizin sonu karanlık..
Nereden bilebilirdim ki,
Beni böyle sevdiğini..!