Kara gece ,yine herşey siyaha bürünmüş,
Kapadığım gözlerimin hayal perdesinde son sahne,
Eşyalar benimle raks etmek peşinde ,

Bir an gecede,
ellerimi hissetmiyorum,
uzatsam da
hiçbir şeye dokunamıyorum.
Mini mini elleriyle küçük bir kız çocuğu gibi
yanı başıma gelip oturuyor hatıralarım.
O siyahlık bir anda değişiveriyor gecede.
Son kez bakan gözler
son kez seven kalpler,
yanıbaşımda saçlarımı okşayarak ,
acizliğime merhamet ediyorlar.

Acizliğim...
katî ve de değişmeyen tek gerçeğim.
Susuz kalsam da ,ölsem de değişmeyeceği aşikâr olan.

Kimsem yok ki,nerden geldi,
Bu kadar tanıdıklar .
Bir an zihnimde ,hepsi de tanıdıklar.
Ama o kadar ,
sevgiye,aşka,muhabbete dair en ufak bir his yok içimde.
Kara gece,kar yağarken susuyorum hece hece
içimde yıllardır biriken onlarca bilmece.

Ses sadâ yok,sabaha doğru ilerleyen dakikalarda,
bir ezan sesi,içimde bir sancı,
doldur içeyim aşk şarabımı ey hancı.
derinlerde bir yerlerde,yağmur büyüklüğünde
dua dua yağan rahmet.
nefesimi kesiyor,
hevesimi koparıyor gece ile sabahın birleştiği yerde.
Koşa koşa uzaklaşıyor az önce saçlarımı okşayan hatıralar.
ve odada bir ben bir de artık görebildiğim kırık dökük eşyalar,
ve köşede uzun süredir bakamadığım sadece bir parçası kalmış,aynam.

Gitmeyin hatıralar,saçlarımın beyazı
sakallarımın kiri,biliyorum ki bendeki tesiriniz hala ilk günkü gibi.
gitmeyin,yitmeyin,bitmeyin.
beni benle bir başıma terketmeyin.