Arzın zemininde yer bulmuş canlı,cansız
Kuşa yaraşmış kanat,balıksa ayaksız
Görsek bile gerçekleri, gönüller şuursuz,duyarsız
O zaman, görmeyen göze ne eder kâr
Girmemişsen bir gönle sen,hayat neye yarar.

Yuvarlanır durur ekseninde Ay,Güneş
Sevgiler var biliyorum, dünyalara eş
Vefalar tozlu raflarda,vicdanlar da sanki leş
Burun kıvırmalar rövaçta, alıyorsun soğukça duş
Şimdi, sevmeyenle bu yol huzuru aratır
Nerde kaldı insalık,nerde hal hatır.

Her zaman haklı olmak,zulüm bilene
İğneyi kendine batır,çuvaldızı da ele
Anla,dinle bir hele,bu öfken niye
Kalan şu hayatı zehretmek de var
Gönle girenden olup,seyrana çıkmak da,
Bitmeyen çilelerden olur mu hiç kâr.

İnsana veren şevki moral değerdir
İç huzuru yitiren çölde gariptir
Duymuyorsa kulak,işgalcidir o kafada
Düşene seyirlik bakarsa,yazık o göze
Nerede hassasiyetler,olduk tek düze
İnsan, yaratılıştan değil mi garip
Gidelim yine de bu amansız yollarda
Belki bizi de anlayan çıkar,ya nasip nasip.

Oğuzhan KÜLTE